اثربخشی رویکرد تلفیقی شناختی ـ گفتاری در درمان لکنت بزرگسال

هدف: لکنت یکی از بیماری های بحث برانگیز و یک اختلال گفتاری چند وجهی روانی حرکتی است که در جریان طبیعی گفتار فرد روی می دهد و همراه با تغییرات رفتاری، شناختی و نگرشی است. هدف این مطالعه بررسی اثربخشی  رویکرد تلفیقی شناختی ـ گفتاری در درمان لکنت بزرگسال بوده است. روش بررسی:  در یک مطالعه شبه تجربی 30 مرد و 8  زن دارای لکنت در دامنه سنی30-18 ساله (میانگین 24 سال) بررسی شدند. نمونه های گروه آزمایش وکنترل(هر کدام 19 نفر)  به صورت در دسترس از میان مراجعان لکنتی بزرگسال مراکز گفتاردرمانی و توانبخشی شهر تهران و حومه انتخاب شدند. آزمودنی های  گروه آزمایش با استفاده از رویکرد تلفیقی شناختی_ گفتاری و گروه کنترل از رویکرد شکل دهی روانی گفتار مورد مداخله قرار گرفتند. ازآزمون ssi-3 برای سنجش ویژگیهای آشکار لکنت (بسامد لکنت، دیرش لکنت و رفتارهای فیزیکی) و از آزمون wassp برای سنجش ویژگی های درونی لکنت (جنبه­های شناختی، نگرشی واحساسی) استفاده شد. برای تحلیل داده ها ازآزمون های آماری یک نمونه ای کلوموگراف ـ اسمیرنف، تی مستقل و تحلیل چند متغییره استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که میانگین روانی گفتار، میانگین روانی خواندن شفاهی و میانگین خرده مقیاس های نیمرخ شناختی در دو گروه تفاوت معنی داری به نفع گروه آزمایش دارد (001/0>p).   نتیجه گیری:  مطابق یافته های تحقیق، روش تلفیقی شناختی ـ گفتاری در درمان لکنت بزرگسال اثربخش تر از رویکرد شکل دهی روانی گفتار بود.